Zacznijmy od rozróżnienia podstawowych pojęć, czyli pojazdu historycznego od zabytkowego. Choć w niektórych publikacjach określenia te stosuje się zamiennie, to nie zawsze jest to poprawne.
W myśl Ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych pojazd historyczny to ten będący:
- pojazdem zabytkowym w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo o ruchu drogowym,
- pojazdem mającym co najmniej 40 lat,
- pojazdem mającym co najmniej 30 lat i który został uznany przez rzeczoznawcę samochodowego za pojazd unikatowy lub mający szczególne znaczenie dla udokumentowania historii motoryzacji.
Pojazd zabytkowy to z kolei — zgodnie z ustawą Prawo o ruchu drogowym — taki, który na podstawie odrębnych przepisów został wpisany do rejestru zabytków lub znajduje się w wojewódzkiej ewidencji zabytków, a także pojazd wpisany do inwentarza muzealiów, zgodnie z odrębnymi przepisami. Musi on spełniać, z pewnymi wyjątkami, łącznie następujące warunki:
- wiek przynajmniej 30 lat,
- upłynęło 15 lat od zakończenia jego produkcji,
- ma minimum 75 proc. oryginalnych części.
Zgodnie z Ustawą o ubezpieczeniach, każdy pojazd zabytkowy jest historycznym, ale nie każdy pojazd historyczny musi być zabytkowym. Wystarczy, że jego wiek to 40 lat lub 30 lat, ale w tym drugim przypadku musi spełniać dodatkowe warunki, co nie jest już takie proste. Tymczasem 40-letnie auta co do zasady stają się historyczne.
Jak to działa? Niczego nie trzeba nigdzie rejestrować. Auto w myśl ustawy o ubezpieczeniach staje się historyczne w momencie, kiedy jego wiek wynosi 40 lat. Nawet ze strony ubezpieczyciela może wyjść inicjatywa, by ubezpieczyć takie auto krótkoterminowo, oczywiście za zgodą klienta. Jeśli jednak samochód ma służyć do codziennej jazdy, można, a nawet należałoby go ubezpieczyć zupełnie normalnie.
Różnica jest taka, że OC może zostać w dowolnym momencie przerwane, tzn. dopuszczalny jest brak kontynuacji bez poniesienia konsekwencji (kara z UFG). Warunek to oczywiście nieużywanie go i pozostawienie w bezpiecznym miejscu.